Myrthe Rianne
In het atelier van Myrthe Rianne dansen de kleuren over het canvas, dwalen woorden tussen lijnen, en vindt chaos z’n eigen ritme. Wat begon met dikke stiften en een hoop gevoelens groeide uit tot een eigen beeldtaal vol zachtheid, schaduw, heling én humor. In Lokaal Lokaal creëert Myrthe een plek waar imperfectie de hoofdrol speelt, en waar je gerust even mag verdwalen, in jezelf, of in een werk aan de muur.
We spraken haar over kunst, kwetsbaarheid, karton van de straat en de droom om een beetje licht te brengen, ook als het even donker is.
“Ik ben Myrthe Rianne: kunstenaar en verhalenverteller met een sterke voorliefde voor kleur. Met dikke stiften, dansende lijnen en woorden die uit m’n hart komen, maak ik kunst die voelt als therapie. Soms kijk ik het verleden recht aan, soms vier ik juist het nu. Maar altijd met mijn handen, dan kan m’n hoofd even uit.”
“Ik begon eind 2022 met tekenen. Dat kwam nadat ik thuis kwam te zitten. Eerst voelde het alsof ik gewoon wat aan het tekenen was, maar ergens onderweg, bij mijn eerste solo-expo in het Westerpark om precies te zijn, dacht ik: oké, dit is het. Dít is wie ik ben.”
“Nou… ik heb jarenlang gedacht dat ik niet kon tekenen. Serieus. Maar schrijven? Dat deed ik als kind al: verhaaltjes, gedichtjes, alles. Uiteindelijk studeerde ik af in Advertising aan de Willem de Kooning Academie. Daarna werd ik copywriter. Logisch, achteraf. Acht jaar lang reclame, tot ik kaarsen ging maken in een loods (lang verhaal). En nu vertel ik verhalen op een doek, met veel kleur en lijnen. Georganiseerde chaos.”
“Toen ik thuis zat, zat ik écht vast. Bank. Kardashians. Op een dag begon ik maar wat te krabbelen. Lijntjes, woorden, gevoelens. Het begon als cadeautjes voor vrienden, maar bleek eigenlijk een groot cadeau aan mezelf. Mijn creativiteit werd mijn stem, mijn spiegel. Inmiddels heb ik een atelier en is kunst mijn fulltime leven. En eerlijk? Dat voelt nog steeds als magie.”
“Hmm… het voelt voor mij niet echt als werk. Eerder als iets dat móet ontstaan. Ook heb ik opdrachten gedaan, voor zowel bedrijven als particulieren, en dat voelt dan wél even als werk. Dan sluipt ‘presteren’ erin, en dat gaat ten koste van mijn flow. Dus: zo min mogelijk deadlines, zo veel mogelijk vrijheid.”
“Letterart, noem ik het. Teksten en zinnen die zich tussen kleurrijke lijnen verstoppen of juist schreeuwen. Denk aan dikke stiften, cement, acryl… geen spuitbussen, maar het heeft wél iets van graffiti. Inmiddels ben ik ook bezig met sculpturen, abstracte vormen en jawel: tekenen. En wat ik het allerliefst doe? Troep gebruiken. Karton, grofvuil, verpakkingen… trashure!”
“Een lichtpuntje. Vol kleur. Juist op dagen dat het donker is.”
“Mental health. Zelfliefde. Neurodiversiteit. Duurzaamheid. En alles daartussenin.”
“Alles. Ik bén mijn kunst. Elke lijn, elk woord komt uit mij. Tegelijkertijd zoek ik nu ook hoe ik die kwetsbaarheid universeel kan maken. Zodat anderen zichzelf er ook in herkennen, zonder dat het alleen mijn verhaal is.”
“Beide. Soms vind ik iets op straat en móét ik iets maken. Andere keren wacht ik tot ik iets voel borrelen. Ik leer steeds beter: geen haast. Ik ga alleen verder met de volgende stap als ik 100% blij ben. Dat dat kan is rijkdom, toch?”
“Via een vintage- en plantensale in de loods bij ZuidWest. Toen ik opnieuw ruimte zocht, bleek Lokaal Lokaal om de hoek te zitten. Ideaal. Mijn eigen plekje, privacy, én creatieve buren.”
“Een gezellige chaos, haha. Overal ligt, hangt of droogt iets. Kleurrijk, rommelig, warm. Een soort tweede huiskamer, maar dan zonder dat ik rekening hoef te houden met m’n man.”
“Top! De energie van al die andere ondernemers werkt aanstekelijk. Laatst gaf ik samen met Rembrandt van Wine een workshop, echt een feestje. En ik hoop vaker te kunnen samenwerken met anderen hier.”
“Ja! Vooral met m’n ganggenoten op de derde verdieping. Na een borrel hebben we bij elkaar binnen gekeken, super inspirerend. Je weet ineens wat voor moois er achter al die deuren gebeurt.”
“Een strandatelier op Bali klinkt héél goed. Maar wat ik nu vooral wil: een plek creëren waar mensen samenkomen om te maken, te helen, te verbinden. Kunst als brug tussen hoofd, hart en handen.”
“Zoveel ideeën! Streetart Franky. CJ Hendry. Sophie Tea Art. Misschien iets doen met de Pride. Of een capsule met Adidas, waarom niet? Als het maar voelt als mezelf.”
“Lastig! Ik probeer in het moment te leven. Maar oké: dan heb ik hopelijk een mooie community opgebouwd, ben ik verder gegroeid in m’n kunst… en wie weet, ben ik dan ook moeder.”
“Dat ze zich gezien voelen. Dat het raakt. Ik hoor soms van mensen dat mijn werk hun emoties verwoordt. Dat is het allermooiste compliment dat je kunt krijgen.”
Of ze nu werkt op karton van de stoep of met verf op canvas, in elk werk van Myrthe Rianne zit een stukje hart verpakt. Haar kunst ademt gevoel, haar woorden fluisteren herkenning. In haar “paleisje” op de derde verdieping van Lokaal Lokaal is alles een beetje rommelig, een beetje magisch, en vooral heel erg Myrthe.
Loop je er langs? Zet dan een stap naar binnen. Wie weet zie je iets van jezelf terug in haar lijnen.
